tag:blogger.com,1999:blog-2706291704945580472024-03-13T23:02:56.861+03:30بیست و دوم پاییزAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.comBlogger98125tag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-44593973361376897492015-09-01T00:40:00.001+04:302015-09-01T00:40:19.032+04:30<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
من هيچ جيز به درد بخور يا نخوري نمينويسم ، اما تويِ خاك امشبِ تهرانِ طوفاني تصميم گرفتم دوباره بنويسم و مينويسم<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-1379907837307772902014-05-31T02:17:00.002+04:302014-05-31T02:17:16.822+04:30<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
یک شبهایی آدم باید تا صبح بیدار بماند و آبجو بخورد و سیگار دود کند و فکر کند...<br />
تا صبح...<br />
تنهایی...</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-59106895952925944452014-05-21T13:01:00.002+04:302014-05-21T13:05:10.351+04:30<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
بعضی پنجره ها خاطرات زیادی دارند، بعضی از درونشان ،بعضی از بیرونشان.یکی از اینها که برایم دوست داشتنیست آن خانهی کرج است توی آن خیابان دوست نداشتنی ،خود خانه را هم اصلا دوست ندارم،از این خانه های بی شخصیت است که هیچ نشانی از هیچ چیز ندارد.ولی یک پنجره دارد که عجیب خوب است . رو به ریل متروی تهران کرج است که از آن دورها رد میشود و هر وقت پشت پنجرهای یا یک قطار دارد میآید یا دارد میرود،نزدیکتر از آن یک ساختمان است باز از این بی شخصیتهای فعلهای ،مسکن مهرطور که همیشه نصف واحدهایش هم خالیست،توی حیاطش که پارکینگش هم هست چندتا نیمکت گذاشتهاند برای حرفهای خاله زنکی عصرهای کسانی که میآیند آنجا مینشینند و آنطرفتر هم بچه هایشان لابد بازی میکنند.در این حیاط که ما عرضش را میبینیم نزدیک ده سپیدار کاشتهاند، که نه تنومند ولی جاندار و سرحالند،باد که توی برگهاشان میپیچد یک حال مست طوری میرقصند و میچرخند.دورترو دورترها هم کوه را میبینی و برفهای رویش که شاید توی تیر و مرداد دیگر آب شوند،این نزدیکها یک زمین خالیست ،باغ که نمیشود گفت چون یک سری درخت میوه بی بار و بی جان دارد که فک کنم چند ماه بعد در حال گودبرداری باشند و چه حیف که این، منظره را خراب میکند و اینی که باید باشد دیگر نیست.یک سیم برق هم از چند متری پنجره خیلی کج آویزان است و ترکیب کادر پنجره را کامل کرده.حس و حالش هم اصولا ابری شمالست که فک میکنی آن جاده را که بگیری و بری به دریا میرساندت.<br />
این از آن ور ...<br />
این ور پنجره که یعنی درونش باشد ،یک اتاق تقریبا خالی است با یک کاناپه که وقتی ما توی آن خانه میرویم میچرخد نزدیک و روبه پنجره ،همین.و ما دوتایی که اینجا را آماده کرده بودیم برای سیگار کشیدنهایمان فکر نمیکردیم این پنجره روزی شده باشد یکی از آن پنجرهها...<br />
پ.ن: از این پنجره هیچ عکسی در دست نیست...</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-29404454537455763912014-03-08T20:39:00.002+03:302014-03-08T20:39:54.579+03:30<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
-هشتم مارس؟!!!<br />
-آره!<br />
-میدونی امروز بود؟!!<br />
-نه! من انقدر درگیر تاریخای خودمونم که اصلا به تقویم میلادی فکر نمیکنم!!!<br />
-آها!!! از اون لحاظ!!!<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-28762292659653843962014-03-03T14:04:00.001+03:302014-03-03T14:04:45.101+03:30مدتهاست که این خواب رهایم نمیکند...<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
داروی بیهوشی را برایم زد،چشمهایم سنگین شد و فقط صداها را میشنیدم ،آن هم خیلی گنگ و عجیب ،مثل صدای زیر آب در چِتی،داشتند یک کارهایی با من میکردند و من نمیخواستم،دلم میخواست لگد میزدم توی صورتشان ولی نمیتوانستم،فریاد هم داشتم زیاد ولی صدایم در نمیآمد.کارشان تمام شد،صداها داشت یواش یواش به حالت عادی برمیگشت.چشمهایم باز شدند،اشک میریختم.سوگل روی سرم بود ،گفت که اثر داروی بیهوشی است.اثر هرچه که بود ،خوب بود،چون مدتها بود که دلم میخواست همینقدربیپروا اشک بریزم.دکتر یک سبد نشانم داد که پر از تکه های گوشت و خون بود،گفت دیدی کاری نداشت.و من بیپرواتر اشک ریختم.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghcIr07UfGk1uhPqXXOcUFcTotnnUD-jIcZHffIC9GvR8UahaqbiPJvsowytFTMO2UswXFKodTyqbD-uF-1e2ljswAuTVfo85YD8k6gM5U6ryyeiQFem8oVAeEC7AnsyRp7W8lsIOIie0/s1600/20140303-IMG_5597.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghcIr07UfGk1uhPqXXOcUFcTotnnUD-jIcZHffIC9GvR8UahaqbiPJvsowytFTMO2UswXFKodTyqbD-uF-1e2ljswAuTVfo85YD8k6gM5U6ryyeiQFem8oVAeEC7AnsyRp7W8lsIOIie0/s1600/20140303-IMG_5597.jpg" height="320" width="208" /></a></div>
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-71014708479614967732014-02-24T23:48:00.001+03:302014-02-24T23:48:34.199+03:30<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
یک جاهایی باید پشت کنی به یک سری آدمها و بروی،نه پاهایت بلرزد نه لحظهای شک کنی،باید فقط بروی.این درستترین تصمیم است...<br />
حتی اگر بعدا پشیمان شدی...</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-56367773045039866342014-02-22T00:59:00.000+03:302014-02-22T01:19:18.043+03:30اول اسفند<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpzp1htdP0ppKTjnJiswZqQO5I2neqBa5KkqCL93iSTudqhqCWn-sGOHPKsmd0SXULxddVdGb-plpCWdXy6kdPI5m-gjxsT-w_NRHtZwc_mYcAVDdIvI14MOsJ5xUrKnfYufl4O3hKR7o/s1600/er.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpzp1htdP0ppKTjnJiswZqQO5I2neqBa5KkqCL93iSTudqhqCWn-sGOHPKsmd0SXULxddVdGb-plpCWdXy6kdPI5m-gjxsT-w_NRHtZwc_mYcAVDdIvI14MOsJ5xUrKnfYufl4O3hKR7o/s1600/er.jpg" height="291" width="320" /></a></div>
<br />
<span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Tahoma; font-size: x-small; line-height: 18px;"><br /></span>
<div style="text-align: right;">
<span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Tahoma; font-size: x-small; line-height: 18px; text-align: center;">تمامي چيزهايي که دوست مي دارم از آن من نيست</span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Tahoma; font-size: x-small; line-height: 18px;">دريا از آن من نيست</span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Tahoma; font-size: x-small; line-height: 18px;">پاييز از آن من نيست</span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Tahoma; font-size: x-small; line-height: 18px;">عشقت از آن من نيست</span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Tahoma; font-size: x-small; line-height: 18px;">تنها زخمم از آن من است</span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Tahoma; font-size: x-small; line-height: 18px;">خياباني که مرا به سوي مرگ زيبايم</span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Tahoma; font-size: x-small; line-height: 18px;">با وباي خاطره سوق مي دهد</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Tahoma; font-size: small; line-height: 18px;" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Tahoma; font-size: x-small; line-height: 18px;">غاده السمان</span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-72397014074917504932014-02-17T00:24:00.003+03:302014-02-17T00:24:35.542+03:30<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
احساس میکنم همه چیز قبل از اینکه شروع شده باشد،دارد تمام میشود...</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-73586501168735416882014-02-14T23:50:00.000+03:302014-02-15T01:23:27.140+03:30<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<div align="right" style="margin: 0in 0in 0.0001pt;">
<div align="right" style="margin: 0in 0in 0.0001pt;">
<div align="right" style="margin: 0in 0in 0.0001pt;">
<div align="right" style="margin: 0in 0in 0.0001pt;">
<div align="right" style="background-color: #f3f3f3; color: #221616; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.479999542236328px; margin: 0in 0in 0.0001pt;">
<div align="right" style="font-family: Tahoma; margin: 0in 0in 0.0001pt;">
<span style="font-family: tahoma, verdana, arial, helvetica, sans-serif;"><span dir="RTL" lang="AR-SA">آن شب باید یک گربهی تصادفی را از مرگ نجات میدادیم.من دم در خانهشان،با آنتن دوخطی وای فای ،آدرس یک دامپزشکی شبانه روزی را پیدا کردم.راه افتادیم،برف باریده بود،همه جا سرد بود و صدای ونگ ونگ گربه آزار دهنده،ضبط ماشین را روشن کردیم که نشنویم ونگ ونگ را</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span>...<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" style="font-family: Tahoma; margin: 0in 0in 0.0001pt;">
<span style="font-family: tahoma, verdana, arial, helvetica, sans-serif;"><span dir="RTL" lang="AR-SA">حالم هیچ خوش نبود. رسیدیم،اول باید فرم پر میکردیم ،او و گربه رفتند توی اتاق رادیولوژی،من هم فرم را پر کردم.نژادش چیست؟-گربهی خیابانی. اسمش چیست؟.....خانم اسم ندارد که،تصادفی است. فرقی نمیکند یک چیزی بنویسید</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span>.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" style="font-family: Tahoma; margin: 0in 0in 0.0001pt;">
<span style="font-family: tahoma, verdana, arial, helvetica, sans-serif;"><span dir="RTL" lang="AR-SA">حتی نمیدانستم نر است یا ماده، فرم را پر کردم و جای اسم خالی ماند. خانمه خودش نوشت پیشی</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span>...<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" style="font-family: Tahoma; margin: 0in 0in 0.0001pt;">
<span style="font-family: tahoma, verdana, arial, helvetica, sans-serif;"><span dir="RTL" lang="AR-SA">هی گربه را کشیدند و عکس و معاینه و این داستانها و ونگ و ونگ...ساعت از 12 شب گذشته بود،گوشیاش دست من بود،ضارب که از تصادف حالش بد بود ،هی زنگ میزد تا حال گربه را بپرسد .کش دار شدن داستان را که دید،اصرار داشت که زجرش ندهید،بگویید یک آمپول برایش بزنند تا راحت شود.دکتر میگفت ما این کار را نمیکنیم</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span>.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" style="font-family: Tahoma; margin: 0in 0in 0.0001pt;">
<span style="font-family: tahoma, verdana, arial, helvetica, sans-serif;"><span dir="RTL" lang="AR-SA">معلوم است که نمیکنند.اصلا اگر میخواستیم آمپول بزنیمش که نمیآوردیمش اینجا</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span>...<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" style="font-family: Tahoma; margin: 0in 0in 0.0001pt;">
<span style="font-family: tahoma, verdana, arial, helvetica, sans-serif;"><span dir="RTL" lang="AR-SA">من حالم هی بد و بدتر میشد. آن شب حساسیتم عود کرده بود. من به "هانی" </span> <span dir="RTL" lang="AR-SA">یا "honey" هر چیزی شبیه آن حساسیت دارم. حساسیت زده بود به قلب و نفسم...خیلی سخت نفس میشد کشید</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span>.</span></div>
<div align="right" style="font-family: Tahoma; margin: 0in 0in 0.0001pt;">
<span style="font-family: tahoma, verdana, arial, helvetica, sans-serif;"><span dir="RTL" lang="AR-SA">او و گربه سه ساعتی توی این اتاق و آن اتاق رفتند و آمدند به سرم زدن و آمپول و این داستانها و ونگ و ونگ</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span>...<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" style="font-family: Tahoma; margin: 0in 0in 0.0001pt;">
<span style="font-family: tahoma, verdana, arial, helvetica, sans-serif;"><span dir="RTL" lang="AR-SA">آخرهای سرم که بود ،او فشارش افتاد وغش کرد،چند تا چک زدم توی صورتش ،بعد هم آب قند دادم خورد و زیر لب هی غر میزدم که عجب شب نحسیست امشب،تمام شو دیگر</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span>..<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" style="font-family: Tahoma; margin: 0in 0in 0.0001pt;">
<span style="font-family: tahoma, verdana, arial, helvetica, sans-serif;"><span dir="RTL" lang="AR-SA">آن شب با اتفاقاتش، تا صبحش و سه شب بعدش تمام نشد.حساسیتم نفسم را سه روز و سه شب بند آورده بود.آرزو می کردم همه چیز تمام شود و دیگر نفسم بالا نیاید</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span>.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" style="font-family: Tahoma; margin: 0in 0in 0.0001pt;">
<span style="font-family: tahoma, verdana, arial, helvetica, sans-serif;"><span dir="RTL" lang="AR-SA">گربه زنده ماند و هنوز توی انباری خانهشان مانده است، میتواند غذا بخورد،دیروز اسمش را گذاشتم "سوسن</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span>"...<o:p></o:p></span></div>
<div style="color: black; font-family: Tahoma; font-size: 12px; line-height: normal; text-align: start;">
<span style="font-family: tahoma, verdana, arial, helvetica, sans-serif;"><br style="color: #221616; font-size: 13px; line-height: 18.479999542236328px; text-align: -webkit-right;" /></span></div>
<div align="right" style="font-family: Tahoma; margin: 0in 0in 0.0001pt;">
<span style="font-family: tahoma, verdana, arial, helvetica, sans-serif;"><span dir="RTL" lang="AR-SA">حساسیتم فروکش کرده، ولی عوارضش هنوز مانده، نفسم هنوز میگیرد، زود به زود</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span>...</span></div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-41218634285501308782013-12-13T23:34:00.001+03:302013-12-13T23:34:20.632+03:30<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
-دلم خیابانهای هشتاد و هشت را میخواهد، آدمهایش و حال و هوایش را...<br />
-دارم رنگها را با هم قاطی میکنم ،سبز و بنفش را که قاطی میکنم قهوهای میشود...<br />
-دارم فکر میکنم خاتمی آن سال چرا گریه کرد،خیلی شبیه گریه بیست و نهم خرداد خامنهای بود.اگر نشناسیشان هر دو به یک اندازه حالت را بهم میزند.حالا که دوازده سال گذشته ،گریهی خاتمی هم همانقدر حالم را بهم زد،هرچند که خوب میشناسمش...<br />
-جای خالیه نقاشیام را نه سبز میکنم نه بنفش نه قهوهای نه هیچ رنگ دیگر،همان طور خالی غمم را کمتر میکند.<br />
-فردا میخواهم بروم اتوبان صدر،روبروی مسجد کربلا،دنبال یک خانه سه طبقه با پنجرههای تمام فلزی بگردم. </div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-84763298885011161152013-12-12T14:10:00.001+03:302013-12-12T14:10:38.026+03:30<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
بعضی روزهای پاییزی باید در خانه ماند و نصرت رحمانی خواند و پیام یزدانیان گوش داد.همین قدر ساده...</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-55429495967534066202013-10-31T12:54:00.001+03:302013-10-31T12:54:29.528+03:30<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<div align="right" class="MsoNormal">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-language: FA;">من فرزین را خیلی دوست دارم ، سینا را هم ، یعنی یکجورایی
فشارم میافتد وقتی نگاهشان میکنم و توی دلم قربان صدقهشان میروم و دلم میخواهد
فشارشان بدهم ولی نمیکنم اینکار را. هر کدامشان ساعتها میتوانند در دنیای خودشان
غرق باشند و یک کار را هزار بار تکرار کنند و همان قدر که بار اول هیجان زده شده اند
باز هم بشوند و هی لذت ببرند. دنیای فرزین و سینا با هم هیچ فرقی ندارد ، هردو هیچ
کاری با دنیای ما آدم بزرگها ندارند که داریم آینده شان را از ناصرخسرو تا
میرداماد از هم دور میکنیم...شاید یکروز که از کنار هم خیلی اتفاقی گذشتند ،
بخوانند توی چشمهای هم ،آن همه آشنایی را...<o:p></o:p></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-90265581857408766422013-10-19T22:14:00.000+03:302013-10-19T22:14:49.361+03:30<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">یک روزهایی از زندگیات را باید کش بدی،جوری که انگار هیچ روز دیگری نه بوده ،نه قرار است باشد...باید همین باشد و بس...</span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-58834511872018123722013-10-11T19:23:00.001+03:302013-10-11T19:25:57.457+03:30<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<div align="right" class="MsoNormal" style="font-family: Tahoma;">
<span dir="RTL" lang="FA"><span style="font-family: tahoma, verdana, arial, helvetica, sans-serif;">این را تازه فهمیدهام که زندگی دوبخش است،به قبل و بعد از آن روزی تقسیم میشود که بیدار میشوی و میبینی همه چیز عوض شده و هیچ چیز آنجوری که تا دیروز بوده نیست.تا دیروز تو بودی که برایِ زندگی تصمیم میگرفتی و حق انتخاب داشتی،هر تغییری فقط منوط به اراده تو بود وبس،هیچکس وهیچ چیز در جایگاهی نبود که تو را از چیزی بازدارد یا بالعکس.تو بودی و قدرت بی انتهایت...<o:p></o:p></span></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="font-family: Tahoma;">
<span dir="RTL" lang="FA"><span style="font-family: tahoma, verdana, arial, helvetica, sans-serif;">نمیدانم چه میشود که صبح بیدار میشوی و چشمهایت به هیبت جدید زندگی که چون غولی بی شاخ و دم است ،روشن میشود.آری،از آن روز دیگر زندگیات عوض شده،هر چه هم به این فکر میکنی که این تغییر از کی شروع شده،کلاٌ چه شد که باید عوض میشده،چه شد که این همه تنها شدی،آن همه آدمِ دیروز کجا رفتند و الان چه میکنند،اصلاٌ آنها بودند که رفتند یا تو؟،هیچ نتیجه روشنی ندارد،و نهایتاٌ خلاصه میشود به بافتن یک سری تئوریهای بی فایده...تو ماندهای و واقعیت زندگی،که خیلی هم جدی است ،و تو هم مجبوری که، برخلاف دیروز ،دیگر جدیاش بگیری.بگذری از تمام رویاها وایدهآل هایت،بگذری از آن همه فکرهای بلند و از آن همه قدرتمند دیدن خودت...و شاید حتی به اینجا برسی که فقط باید صبحت را شب کنی و دائم به فکر معادلات جدیِ مسخره زندگیِ جدی باشی.به اینجا برسی که هرروز تارهای سفید مویت را بشماری و هِی چروکهای دور چشمت را چک کنی،به اینجا برسی که بفهمی توی عکسهای همین دوسال پیشت چه بشاش بودهای و خندههایت چه واقعی...تا روزی که بتوانی به این جدی شدن زندگی تن بدهی و به جنبههای بهترش برسی(که میدانم این جنبهها را دارد)سخت میگذرد،خیلی هم سخت.گذشته را نشخوار میکنی،زیاد،خودت و آدمهای زندگیات را واکاوی میکنی،بسیار عمیق،دشارژ میشوی،زود به زود...و راه حل این روزهای من راه رفتن و بازهم راه رفتن است...<o:p></o:p></span></span></div>
<div style="font-family: Tahoma; text-align: start;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="line-height: 13px;"><span style="font-family: tahoma, verdana, arial, helvetica, sans-serif;">باید هرچه زودتر موهایم را رنگ کنم...</span></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-34835140680448139302013-10-03T11:38:00.002+03:302013-10-03T11:53:29.479+03:30از گذشته گریزی نیست...<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<span style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">گذشته اصلاً نگذشته،شاید خیلی صحنهها و آدمها و مکانها را پاک کرده باشی از خاطرتت،که انگار اصلاً نبودهاند بسکه دورند و غریب.ولی علی رغم همه تلاشهایت همهچیز به طرز سمجی چسبیده است ته ذهن و ناخودآگاهت و کردهاست آنکار را که باید یا نباید...</span><br />
<div style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">
</div>
<div style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">
این را همین چندشب که با داستانهای کوتاه علیاشرف درویشیان می<span style="font-size: 9pt;">خوابم وچه خوابها که ندیدهام،فهمیدهام.</span></div>
<div style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-56379003010123683642013-09-05T12:44:00.002+04:302013-09-05T17:27:20.035+04:30<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<span style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">من آدم تمامنکردنهای بزرگ و نصفهنیمه رهاکردنها هستم در زندگانیام.اصلاً شاخ این رشتهام،رزومه کاری و عاطفی و حرفهای و غیر حرفهایم پر است از این نصفهنیمهها...چند روز پیش بعد از افسردگیِ ناشی از یکی دیگر ازهمین تمامنکردنها،توی تاکسی ،بی هدف و وِل و خستهیزیاد توی شهر،برای آرامکردنِ خودم یک پایان باشکوه را ایمجین میکردم...خودکشی میکنم و یک جمله هم بیشتر برای تصمیمم نمینویسم...من آدم تمامنکردنهایم،خستهام ولی میخواهم این یکی را تمام کنم،زندگیام را...</span><br />
<span style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">بهبه ،چه پایان باشکوهی،و تصور این پایان کلاً حالم را خوب کرد.</span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-45147927592313888892013-08-23T02:10:00.002+04:302013-08-23T02:10:24.614+04:30اینجا سوریه است...<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAJ61BlqOH9JImwDtEShTBTtO7agfQXpb0cXefRv7fQNEStRJEHUba2nXGUKYsJyWcEx6JnoROeNstyurd_24cKZdII-vQqeKfHRfrFU5cTkCYDV9WRe_Nzf9fHhU0YsmkS18G-I8wCAY/s1600/1157645_10200675874799460_605084556_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="221" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAJ61BlqOH9JImwDtEShTBTtO7agfQXpb0cXefRv7fQNEStRJEHUba2nXGUKYsJyWcEx6JnoROeNstyurd_24cKZdII-vQqeKfHRfrFU5cTkCYDV9WRe_Nzf9fHhU0YsmkS18G-I8wCAY/s320/1157645_10200675874799460_605084556_n.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-31106965876756801562013-08-17T00:17:00.002+04:302013-09-24T11:07:36.524+03:30<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<div style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">
من از روحانی ،نجفی،یا هر کس دیگر که در این روزها در مجلس،اتفاقات 88 را فتنه خواند و آن اعتراضات را اردو کشی خیابانی نامید و تقلب را انکار کرد ،هیچ ناراحت نیستم و همه شان را میبخشم،مثل آن روزها که ابطحی و عطریانفر و خیلی های دیگر را بخشیدم.من به روحانی رای دادم به هزار و یک دلیل،به او رای دادم برای اینکه مثل امروز مردم مصر و سوریه نشویم،برای اینکه فضایی به وجود بیاید برای نفس کشیدن و کار کردن،برای اینکه هنوز امید داشته باشم،برای اینکه فکر نکنم زمین و زمانِ این جغرافیا می خواهد مرا پرت کند به یک نصف النهار دیگر،برای اینکه رفتن و ماندنم از ایران رنگ و بوی اختیار داشته باشد نه اجبار و نه از روی ناچاری....<br />
<br /></div>
<div style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">
روحانی هیچ وقت اندازه کسی نبوده که بخواهد و بتواند حق های لگدمال شده ی 88 مان را پس بگیرد،او وخیلی های دیگر کوچکتر از آنند که حسابی رویشان باز کنم.قاعده بازی ما مردم با مردان حکومت از 88 به بعد،تا همیشه،عوض شده،از آن روزی که مردی آمد و خط قرمزش را حق مردم خواند. نه می خواهم از او بت بسازم ،نه به قول محمود دچار فتیشیسم موسوی شده ام،چرا که آن مرد با آن خط قرمزهایش را هم ما ساختیم و هنوز هم پای هر آنچه که ساخته ایم ایستاده ایم.<br />
<br /></div>
<div style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">
آری،بازی ما مدتهاست که قواعدش عوض شده،پس برایم هیچ مهم نیست که در مجلس شورای اسلامی و مراسم رای اعتماد دادنش به وزرای دولت جدید،که مرا یاد دادگاه های فرمایشی صدا و سیما و اعترافات اجباریشان می انداخت،چه گفته می شود و نجفی ها و روحانی ها چه می گویند.<span style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">ما کار خود را میکنیم ،بدون ذره ای کوتاهی در خواسته هایمان و آنها هم کار خود را.</span><br />
<br /></div>
<div style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">
به قول نادر فتوره چی " که هیچ قبولش ندارم ولی این یک توصیفش مارا خوش آمد،مردم جمعیت نیستند،مردم یک بعد از ظهر اند، یک لحظه اند " و به نظرم مردان این حکومت باید سالها به دنبال آن لحظه بدوند تا شاید ذره ای ،ذره ای، به درک مزه ی 25 خرداد هشتاد و هشت نزدیک شوند. و تاریخ می ماند و هزینه انکار آن" نیمروز تابناک مردم " برای منکرینش...</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-27513928720005706842013-08-15T01:17:00.002+04:302013-08-15T01:17:22.115+04:30<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<div style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">
نمی دانم اسمش چیست که به یک جایی برسی که یک سری از حرفهای همیشگیِ زندگی ات را نقض کنی،احمق شده ام،خر شده ام یا دیوانه،شاید هم عاشق شده ام.احتمال رخداد آخری بیشتر است،چون همه چیز زندگی ام سر جایش است و همان کارها را که همیشه میکرده ام باز هم میکنم ،پس در سلامت عقلم بعید میدانم اتفاق مهمی رخ داده باشد.این لحظه ی مهمی در زندگی ام است ، لحظه ای که دیگر نظر هیچ کسی برایم مهم نیست،مثل آزادی است،من هستم و او ،با یک دنیا لحظه های خوب و حال خوب ،که انگار همه شان در اوج تعریف شده...در اوج همه چیز لذت بخش تر است.شاید نوشتنش چیپش کند ولی باید مینوشتمش.</div>
<div style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">
<br /></div>
<div style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">
مثل اینکه جدی جدی عاشق شده ام....</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-85232965011544497502013-08-11T23:13:00.001+04:302013-08-13T21:14:08.353+04:30<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<span style="font-family: tahoma, verdana, arial, helvetica, sans-serif; line-height: 13px; text-align: start;">وسط مرداد و گرمایش ،یک روز صبح بلند میشوی واصلاً هم انتظارش را نداری ،با یک صبح پاییزی روبرو میشوی ،خوشحالی اما دلت از نوع پاییزی اش هم میگیرد،دوست داری بزنی به دل کوه و طبیعت توی این هوای ِ خوبِ دو نفره،ولی نفرِ دوم هم که خواب است و دور...پس کوه و طبیعت نفرِ دوم را ول میکنی و راه مترو راپیش میگیری که حتی از حال آسمان هم بی خبر شوی،بروی زیرِ زیرِ زمین....</span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-80472720248032036552013-08-05T00:19:00.002+04:302013-08-05T00:19:30.904+04:30<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<div style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">
سیزدهم مرداد هیچ روزه خوبی نیست برایم ،حتی اگر تحلیف روحانی این روز باشد،چرا که چگالی تقارن خاطرات منفی اش خیلی بیشتر است.هم از باب روحانی آمدنش که نیامدن میر حسین چهار سال پیشش پررنگتر است،هم بهارستان نه صبح هشتاد و هشت که دوستانم را روانه اوین کرد و حالم را خراب و گذر زمان را کند و کندتر.هم از قبلترش،قبلتر از اینکه اصلاً این داستانها شروع شود.از سیزده مرداد هشتاد و پنج که بابا رفت و الان هفت سال شده که جدی جدی نیست و آدم چه کثیف عادت میکند به نداشتن عزیزانش،چه بیرحمانه فراموش میکند حتی چهره هاشان را.مرگ نزدیکانت را یک بار که تجربه کنی قبحش دیگر میریزد.میبینی که خلاف تصور همیشه ات او رفته و تو هنوز زندگی میکنی و لذتت را هم میبری و پیش می آید که هفته ها هم حتی یادش نمی افتی.دیگر میفهمی چه همه چیز انگار تخمی است،هر که رفت ، خب رفته،به همین سادگی ...حالا چه زیر خاک،چه آن ور آب ،چه این ور آب و هر گوری که من دیگر نمیبینمشان...</div>
<div style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">
تهش امید دارم به آمدن روحانی، حتی اگر حالم خوب نباشد و این همه دلتنگ و عصبانی باشم از گذشتن این هفت سال، بی بابا...</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-58054207362906802132013-07-26T01:51:00.001+04:302013-07-26T01:51:14.020+04:30<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<div style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">
جنگ برای مردم هر کشوری یک معنای خاص میدهد،به نسبت تاریخ و تجربه اش.در زندگی ما ایرانیها هم یک جورهایی عجین بوده با زندگیهامان.ملموس ترینش هم جنگ بعد از انقلابمان بود.من یک شصت و سه ایی بعد از انقلاب هستم و اهل غرب ایران."کرمانشاه".با یک پدر و عموی نظامی.همه چیز مهیاست که خاطرات زندگی و کودکی من زیر سایه ی جنگ واتفاقاتش باشد.پدر من یک نظامی طبیعتاً درگیر جنگ بود و یکی از فرماندهان واحدهای پشتیبانی جنگ و خیلی کم در مناطق جنگی و عملیاتها و بیشتر در پشت خط بود.ولی همان هم زندگی مان را پر از استرس بودن و نبودنش کرده بود.و اما عمویم، <span style="font-size: 9pt;">او همه ی هشت </span><span style="font-size: 9pt;">سال را در مناطق جنگی بود فقط گاهی به مرخصی می آمد. یک بارش که یادم است ،دو هفته از او و چند تا از دوستانش خبری نبود و در خانه ما، که یک خانه ی دو طبقه بود و ما بالا و خانواده عمویم پایین بودیم،عزاداری بر پا بود چرا که فکر می کردند عمو شهید شده.بابا بعدها تعریف میکرد که چند باری رفته است بازدید منطقه که شاید اثری از آنها پیدا کند ،که بالاخره پیدا شدند و خاطرات آن دو هفته شان خود کتابی است مفصل،که چطور در خاک عراقیها گیر کرده بودند و چطور توانسته اند خودشان را نجات دهند... </span></div>
<div style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">
<span style="font-size: 9pt;"><br /></span></div>
<div style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">
<span style="font-size: 9pt;">سال هشتاد و پنج پدر من مُرد،تصادف کرد،54 سالش بود.سالهای آخر عمرش یک لکه هایی قهوه ای روی ساق پاهایش پیدا شده بود که دکتر میگفت اثرات شیمیایی جنگ بوده،عمویم بعد از مرگ پدرم پیر شد،خیلی زیاد،تنها برادرش را از دست داده بود،برادر کوچکش را،از آن آدم مؤمن های عجیب و غریبِ زیادی خوب است عمویم، که هر بلایی را میگویند خواست خدا بوده و تحملش میکنند هر دردی را ،چرا که راضی اند به رضای او...او آن روزها از همه مان قویتر بود...</span></div>
<div style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">
<span style="font-size: 9pt;"><br /></span></div>
<div style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">
من عقاید عمویم را هیچ قبول ندارم ،ولی دوستش دارم آن هم خیلی زیاد،از آن دوست داشتنهایی که کار خون است و هیچ کاریش نمی توانی بکنی...عمویم همیشه محکم بوده،سالها اذان صبح بیدار بوده و نمازش را خوانده و ورزشش را کرده و نانش را خریده و هیچ عوض نشده...حالا هفتاد و سه سالش است و استخوانهای لگنش آسیب دیده و باید عمل کند ،این هم از اثرات ورزشهای سنگینی بوده که میکرده و مناسب سنش نبوده.دیروز برای اولین بار با عصا دیدمش ،ولی هنوز محکم بود.این روزها یک تست شیمیایی هم داده برای لکه های قهوه ای روی ساق پاهایش.تستی که تا همین سه سال پیش جوابش منفی بوده این بار مثبت شده و دکترها میگویند که وضع ریه هایش هیچ خوب نیست...تک سرفه هایش شروع شده،از دیروز فیلم از کرخه تا راین حاتمی کیا و صدای سرفه های علی دهکردی هِی میچرخد توی مغزم.من هیچ وقت نمی خواهم او را ببینم که دیگر محکم نیست،نمی خواهم ببینم که باز دارد یک درد دیگر را تحمل میکند و راضی است به رضای خدا،من میخواهم که او همینقدر محکم بماند تا روز آخر...دیگر نمی خواهم جنگ این خاطره و تصویرم را هم خراب کند،نمیخواااهم...از جنگ بیزارم،بیزار....</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-51996312143270537872013-07-11T00:20:00.002+04:302013-07-11T00:20:54.752+04:30roam in the night<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTaJmEV3j4_ulrqjtoHC49l_BmW_BbVCRMADH6lXs1hLi2LZ3rd0iz-Bpgjgzl3VFC00Wud0gtwZfytwgQcJ1ziZAuNGwNAlepPehyphenhyphenvwvCgtrqBky36Z8xbuPcXaQK5pO1q_Ijyt2pVkE/s1600/IMG_2460.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTaJmEV3j4_ulrqjtoHC49l_BmW_BbVCRMADH6lXs1hLi2LZ3rd0iz-Bpgjgzl3VFC00Wud0gtwZfytwgQcJ1ziZAuNGwNAlepPehyphenhyphenvwvCgtrqBky36Z8xbuPcXaQK5pO1q_Ijyt2pVkE/s320/IMG_2460.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-17198560687966287502013-07-03T11:29:00.001+04:302013-07-03T11:29:45.611+04:30یک چیزهایی هیچ وقت فراموش نمیشود...<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhB8_ug06MlDfKupAMoe2H0Hu2OCrsJLqyUE17M3ApMRQ2ngZol8SD-xq6eRaxiB6O2BpIoYJQyVgjJLHCsGdM3nk4l5wKxBwmTu8VzlMKtay7DzYEy8I86ZXjxwKwVxBwWWW8UInpEU3Y/s681/IMG_4699.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhB8_ug06MlDfKupAMoe2H0Hu2OCrsJLqyUE17M3ApMRQ2ngZol8SD-xq6eRaxiB6O2BpIoYJQyVgjJLHCsGdM3nk4l5wKxBwmTu8VzlMKtay7DzYEy8I86ZXjxwKwVxBwWWW8UInpEU3Y/s320/IMG_4699.jpg" width="234" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ9pAJPRB6hyynkscssh3JnesVFILv4k1wN9h0_ODGgCoTBHrAR9zxiERlChpuDqtg7lvbji1EUJaABdX-Sly6MVZCYqhoJzDxFaQ4XYhpgxsI7U3bM3ixd771fNp4lI3e8CefX8oQyfc/s688/IMG_4700.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ9pAJPRB6hyynkscssh3JnesVFILv4k1wN9h0_ODGgCoTBHrAR9zxiERlChpuDqtg7lvbji1EUJaABdX-Sly6MVZCYqhoJzDxFaQ4XYhpgxsI7U3bM3ixd771fNp4lI3e8CefX8oQyfc/s320/IMG_4700.jpg" width="232" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEmJXUCA7qpcoICSWPvUzbAxzxIQEKbWVlAz5biH9IWxxevE86nu0WlEQAWrk81YQM7x6dpeEFS0C3OCPFDnOtZHzOVkJo1yNhbD4xsrnqPY60DwXyO4SOWVFCUrWPsUKlbC680X-0p5w/s681/IMG_4702.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEmJXUCA7qpcoICSWPvUzbAxzxIQEKbWVlAz5biH9IWxxevE86nu0WlEQAWrk81YQM7x6dpeEFS0C3OCPFDnOtZHzOVkJo1yNhbD4xsrnqPY60DwXyO4SOWVFCUrWPsUKlbC680X-0p5w/s320/IMG_4702.jpg" width="234" /></a></div>
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-270629170494558047.post-58156051919463088472013-06-14T01:56:00.003+04:302013-06-14T01:56:40.065+04:30<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<div style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">
دو ماهی می شود که به طور جدی استرس فردا را داشتیم و هر کار توانستیم کردیم...اوائلش نه چندان مطمئن ولی بعداً ترهایش خیلی مطمئنتر..این وسط ها هم هی نا امید شدیم و دوباره امیدوار...دوباره مصمم...فردا انتخابات است.فکر میکردم خیلی استرس خواهم داشت در این شب،ولی آرامتر از آن چیزی ام که فکر میکردم...چرا که فارغ از حال شنبه مان و نتیجه ،تا همین جای ِ کار راضی ام...بحثهای زیادی کردم این روزها با آدمهای مختلف...خیلیها را راضی به رای دادن کردم که شاید شنبه بیایند رایشان را از من پس بگیرند...با چندتایی دعوایم شد چرا که ادبیاتشان ادبیات توهین و تمسخر بود، دوستیمان هم قطع خواهد شد که چه بهتر...بر عکس خیلی از دوستانم من نا امید نیستم و فردا با حالی خوب به پای صندوق میروم، نه امیدوار به نتیجه،امیدوار به خودمان، به آنهایی که از روز اول پشت هم ایستادیم و این موج را شکل دادیم...که منتظر جو نماندیم و خودمان ساختیمش...نه مثل خیلی از بزرگان....</div>
<div style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">
<br /></div>
<div style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">
امروز یک مطلب از یک <a href="http://www.ahestan.ir/?p=12270" target="" title="">طرفدار قالیباف</a> خواندم و یک مطلب هم از<a href="https://plus.google.com/107100151494284088827/posts/XXfVFjjzHky" target="" title=""> آقای یامین پور</a> که معرف حضور همه تان است...جدا از همه ی تحلیل هایشان ،این راضی ام کرد که اعتراف کرده بودند به احتمال وقوع دوم خردادی دیگر...چیزی که چهار سال پیش با آن همه قدرت و پایگاه مردمی بیشترمان هیچ وقت ندیدیم از طرفدارهای مخالف، در جواب احمدی بای بای هامان توی چشمهایمان زل میزدند و خیلی مطمئن میگفتند شنبه خواهید دید چه کسی بای بای میکند...هیچ وقت آنها اینقدر جدی مان نمیگرفتند ،چرا که به نتیجه از پیش تعیین شده شان خیلی مطمئن بودند،و خیالشان از ما راحت بود ،ولی ما بعد از انتخابات آنها را شگفت زده کردیم....امسال این ترس برای آنها زودتر رخ داده چرا که از نتیجه هیچ اطمینانی ندارند...و این را من نتیجه آن روزهای اعتراض بعد از 88 و تمام این چهار سال و اتفاقاتش و حال هم ماندن ما کنار هم بعد از این همه سرکوب ،هر چند خسته هر چند نا امید و نه چندان مطمئن می دانم...</div>
<div style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">
<br /></div>
<div style="font-family: Tahoma; font-size: 12px; text-align: start;">
یک پسر عمو هم دارم که بک گروند موبایلش خامنه ای بود همیشه و چهار سال پیش هم به احمدی نژاد رای داده بود از آن ولایتی های دو آتشه...امروز در تبلیغات آخرم که به اس ام اس دادن به تمام فون بوکم رسیده بود به او هم اس ام اس دادم و در جواب این شعر را برایم فرستاد"هوای چشم من و تو چقدر بارانی است و باغ تشنه ی یک اتفاق روحانی است" و در جواب نا باوری من ،اطمینان داد که شوخی نمیکند...و من تمام این چهار سال را مرور کردم که چه قطره قطره نفوذ کرده غممان و بغضمان و خشممان در جامعه...من نا امید نیستم چرا که می دانم این راه بسیار طولانیست و خردادها بارش به دوش تاریخمان و آدمهایش خیلی سنگین است ...</div>
<div>
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01480261109280172105noreply@blogger.com